Teamwork does make the dream work, want hoewel ladies of the house Eva Sharo en Desiree van den Wittenboer totaal verschillend zijn, delen zij de functie van directeur van wederopbouwicoon Het Industriegebouw. Dat hun gedeelde werkwijze vaak tot verrassende resultaten leidt, lichten ze samen toe in een uitgebreid interview.
Based on the insights of the public conversation series Restart Ukraine x Rotterdam started at the Opbouwdagen in May, Hedwig van der Linden and Oksana Tkachenko wrote an article on Archined about what Dutch professionals can do to help Ukraine build back together.
Architectuurhistoricus Han Timmer blikt terug op zijn jeugd in de jaren zestig in Kralingen. Vier keer per dag liep hij de brandgrens over en registreerde de verschillen tussen vooroorlogse en naoorlogse gebouwen. De drie schoolgebouwen met katholiek, christelijk en openbaar onderwijs waren een lesje in de Hollandse verzuiling. De buurt uit zijn jeugd bleek een minikosmos aan geschiedenis. Het zou zomaar kunnen dat hier zijn liefde voor architectuur en geschiedenis geboren is.
Als vaste waarde van het team van Platform Wederopbouw Rotterdam is Marlies Lageweg altijd bezig met de geschiedenis van Rotterdam. Dit ligt deels besloten in haar opleiding maar misschien nog wel meer in haar persoonlijke familiegeschiedenis.
De heer en mevrouw De Keyzer wonen sinds 1973 in woongebouw De Plantage in Kralingen. De betrokkenheid voor het gemeentelijk monument is in de loop der jaren een passie geworden. Nieuwe bewoners krijgen bij tijd en gelegenheid van mevrouw een bezoekje waarbij ze vertelt over de bijzondere historie. “Opeens ontstaat er dan respect voor het gebouw waar men woont.”
Kunstminnend Rotterdam kent hem. Filmend Rotterdam kent hem. Mojo Concerts kent hem. Sterker nog, oprichter Berry Visser behaalde zijn eerste grote succes samen met Georges. De organisatie van het Holland Pop Festival in 1970. Georges zijn naam en faam is voor eeuwig gekoppeld aan dit festival, maar het heeft hem minstens zoveel kopzorgen bezorgd. “Ik kan uren vertellen, alleen over dat ‘rot-festival’.” Trots erop is hij ook, zoals de uitgebreide Holland Pop-collectie in zijn nieuwe kunstgalerie laat zien. De ondernemende tachtiger hief zijn vorige galerie aan de Gashouderstraat op, maar begon dit jaar op de begane grond van het woongebouw aan ’s Lands Werf opnieuw. “Achter de ramen zitten is niets voor mij.“ Al is het uitzicht op de Maas vanuit zijn woning in hetzelfde gebouw fantastisch.
Job Dura jr. vertelt over het familiebedrijf Dura en het project de Lijnbaan naar aanleiding van haar 60 jarig bestaan.
Elly van der Koore werd kort na de bevrijding geboren en maakte de opbouw van de stad in volle glorie mee. Over de oorlog werd nog vaak gesproken, thuis en op school. De armoe, de beperkingen, de gezamenlijke vijand. Het zorgde voor saamhorigheid en een groot arbeidsethos. Zo begon Elly op haar 16e te werken en studeerde in de avonduren bij. Tot haar 65e heeft ze op veel verschillende plekken in Rotterdam gewerkt. Van 1967 tot 1974 werkte Elly bij Groosman & Partners. Zijn gebouwen staan niet hoog op haar favorietenlijst maar ze had er de leukste tijd.
Een ooggetuigenverslag van het geallieerde vergissingsbombardement op 31 maart 1943, het vergeten bombardement, van Martin Landman.
Martin Landman heeft zich tijdens de razzia in 1944 verstopt. Als onderduiker is de hongerwinter daardoor nog zwaarder. Een persoonlijk verhaal over de ontberingen.
Het Waterstadgenootschap Rotterdam zet zich in om de boeiende geschiedenis van het Maritiem District zichtbaar te maken. Oude beelden terugbrengen of beschermen, rondleidingen geven en thematische folders maken, maar vooral vertellen over de historie van Waterstad. Wie zijn de drijvende krachten achter dit genootschap dat in samenwerking met het platform de expositie Waterstad, Wederopbouw en Wonen organiseerde? Een verhaal over vier vrouwen met een missie.
Jan Bokhorst, Gottfried Gelaudemans en Gerard Mulder zien elkaar jaarlijks bij de oud-werknemersbijeenkomsten van ICI in het Maritiem Museum tegenover hun oude werkplek. Voor het Platform halen ze nogmaals herinneringen op aan hun langdurige dienstverband, gemiddeld zo’n veertig jaar. Trots en verbondenheid typeert hun relatie met ICI. “Toch jammer dat ICI is opgehouden te bestaan.”