Woongebouw Parkflat

De realisatie van een woongebouw op de hoek van de Westzeedijk en de Kievitslaan heeft heel wat voeten in de aarde. Ontwikkelaar NV Nassaulaan is samen met architect Groosman lang in onderhandeling met de gemeente over de vorm en omvang van het gebouw. De gemeente heeft aanvankelijk een bebouwing van vier etages in het stedenbouwkundige plan opgenomen, een voortzetting van de bebouwingshoogte aan de Westzeedijk. Als de nog jonge architect Ernest Groosman (1917-1999) in 1949 de opdracht krijgt voor een woongebouw op deze plek, ziet hij kansen voor een hoog woongebouw: ‘Velen zouden kunnen profiteren van het prachtige uitzicht over park en Maas.’ In afwachting van de onderhandelingen met de gemeente worden verschillende voorstellen getekend, waaronder een maisonnette- en een galerijflat. In deze fase wordt het project overgenomen door een pensioenfonds. Uiteindelijk wordt het gebouw gerealiseerd door de Haagse projectontwikkelaar Reinder Zwolsman.

Het definitieve ontwerp uit 1954 is geen galerijflat, maar er is sprake van een portiekontsluiting. Er zijn twee liften met trappenhuizen, die ieder twee woningen per verdieping bedienen. De woningen zijn verschillend van grootte. Per verdieping zijn er twee vierkamerwoningen, één driekamerwoning en één vijfkamerwoning, variërend in grootte van 85 tot 154 vierkante meter. Er zijn twaalf woonlagen. Alle woningen hebben uitzicht op het Park. Groosman: ‘Hier woont men niet meer in een straat, een laan of aan een weg. Hier woont men in de wereld.’

Als overgang naar de lagere bebouwing aan de Westzeedijk fungeert een laagbouw met twee vrijgezellenflats. Onder deze laagbouw is een poort naar het achterterrein. Aan de achterzijde zijn parkeerplaatsen en in de kelder en op een deel van de begane grond zijn overdekte parkeerplaatsen.

Het gebouw heeft een constructie van gewapend beton. Het gebouw is een wat luxere uitvoering van de bekende Muwi-flats met de kenmerkende tot in de gevel doorlopende betonvloeren. De betonnen stabiliteitswanden zijn in de gevels bekleed met bruine baksteen. De in de gevel zichtbare betonconstructie is geverfd. De zichtbare betonnen schijven op de begane grond zijn onbehandeld. Bij de hoofdentree is een abstract kunstwerk ‘Vis’ van Wim van der Weerd (1913-1996) in de betonwand aangebracht. De hoofdentree bevindt zich aan de kopse kant van het gebouw aan de Westzeedijk. Op de begane grond is een royale entreehal met een natuurstenen vloer. Er is een grotendeels overdekt terras, uitkijkend over het park Schoonoord, met een muurschildering van gestileerde vogels.

Op het dak is een dakterras, toegankelijk voor alle bewoners. Elke woning heeft ook een loggia; ter verlevendiging van de gevel zijn enkele balkons aangebracht.

De woningen hebben glazen puien als scheidingswanden en zijn voorzien van alle voor die tijd moderne snufjes: centrale verwarming, centraal antennesysteem, moderne luxe Bruynzeelkeuken en ligbad. De woningen werden geprezen om hun luxe en werden vooral door beter gesitueerden gekocht. Het waren geen huurflats, maar koopflats. Dit was mogelijk geworden door een wetswijziging waardoor vanaf 1955 horizontale eigendomsscheidingen gemaakt konden worden. Dus werden het koopflats.

De eerste paal voor het gebouw ging op 16 december 1955 de grond in. In de zomer van 1958 was het gebouw klaar en trokken de bewoners erin. Er woonden vanaf het begin vaak bekende Rotterdammers, zoals Jacob Mees, die villa Schoonoord had verkocht, Bram van Leeuwen (de Prince de Lignac), directeur van Keurkoop en het Nederlands Talen Instituut, architect Jaap Bakema en museumdirecteur Wim Crouwel.

Het gebouw wordt inmiddels gezien als hoogtepunt uit het omvangrijke oeuvre van Groosman. Het gebouw is Gemeentelijk Monument en de huidige bewoners koesteren de monumentale kwaliteiten van hun gebouw. Het dakterras wordt nog steeds gebruikt, met name voor een jaarlijks zomerfeest. Intern zijn de meeste woningen inmiddels flink verbouwd.