Woningbouw Mathenesserweg 136-218

De woningbouw aan het zuidwestelijke einde van de Mathenesserweg bestaat niet uit gesloten bouwblokken, maar uit een halfopen verkaveling van een drietal geknikte bouwblokken van verschillende lengte met galerijen. Aanvankelijk zouden er blokken van vijf lagen komen op een onderbouw met bergingen. Vanwege de liftverplichting bij vijf lagen werd een andere oplossing gekozen. Drie gestapelde maisonnettes zonder onderbouw, waardoor de entrees van de bovenste woningen onder de liftgrens van 11 meter bleven. Alle bergingen werden in tweelaagse blokken langs de Mathenesserweg gesitueerd. Hierdoor werden ook de collectieve binnentuinen beter afgeschermd. De woningen op de begane grond hebben een eigen tuintje. Ook de hoofdtrappenhuizen liggen aan de Mathenesserweg; aan de zijde van de Korfmakersstraat zijn vluchttrappen.

De woningen zijn met een breedte van 4,17 meter relatief smal. De woningen hebben vier kamers en een oppervlakte van 56 m². De trap in de woning ligt in de middenzone en loopt evenwijdig aan de gevels. In de knik liggen iets grotere woningen. Door de smalle beukmaat konden de vloeren in één keer overspannen worden zonder tussenwanden of steunpunten. Voor het trapgat hoefde geen ingewikkelde hulpconstructie te worden aangebracht, omdat deze in de richting van de overspanning ligt. Zo werden constructiekosten bespaard. De netto-huurprijs zou rond de 10 gulden (ca. 4,5 euro) liggen. Tegenwoordig kosten de sociale huurwoningen bijna 700 euro per maand. Op 18 maart 1952 werd de eerste paal geslagen. September 1953 waren de woningen gereed.

Door de stapeling van maisonnettes ontstond de karakteristieke afwisseling van galerijen en balkons in de entreegevels. De betonnen balkons zijn per twee woningen gekoppeld. In de andere gevel zijn de verschillende vensters in een betonnen kader geplaatst, met afwisselend de grote glaspartijen van de woonkamers en de kleinere ramen van de slaapkamers. Het grote raam van de woonkamer is nog in een apart, uitstekend kader geplaatst, als een soort televisieraam. Ook waar woonkamers grenzen aan de bakstenen kopgevels zijn deze kaders toegepast. Er was een Frans balkon met een openslaande deur. Onder één van de slaapkamerramen is een vaste betonnen bloembak aangebracht.

De woningen zijn ontworpen door het architectenbureau van vader en zoon Jos en Leo de Jonge. Het bureau had aanvankelijk vooral opdrachten vanuit de gereformeerde zuil. Jos de Jonge (1887-1965) was al voor de Tweede Wereldoorlog actief en ontwierp scholen, kerken en woningbouw. Zijn zoon Leo de Jonge (1919-2009) studeerde in 1948 af aan het Hooger Bouwkunst Onderricht in Amsterdam. Hij werkte inmiddels al bij zijn vader. Behalve deze 120 woningen werden er in die periode 500 woningen in Oud-Mathenesse, 160 woningen in Overschie, 104 woningen in Charlois en 400 woningen in Pendrecht gerealiseerd, allemaal voor Patrimonium. Er werden ook vele bejaardencentra ontworpen. Hun bekendste gebouw uit de wederopbouwperiode is garage Ben Maltha/kweekschool Sint Lucia.

De flats zijn in 1988 in het kader van de stadsvernieuwing gerenoveerd, waarbij veel oorspronkelijke details zijn verdwenen. Er zijn liften aangebracht, waardoor de woningen goed toegankelijk zijn. Bij een renovatie in 2019 is meer rekening gehouden met de monumentale waarden. Het project was opgenomen in de publicatie Toonbeelden van de wederopbouw, verschenen rond de start van de bescherming van wederopbouwarchitectuur door de Rijksdienst voor Cultureel Erfgoed, maar heeft geen officiële status.