Saamhorigheid in de Maastorenflat

Joop de Wijk woont al 18 jaar in de Maastorenflat uit 1956 op de elfde verdieping met prachtig uitzicht op de Maas. Sinds acht jaar is hij de huismeester. “Ik begin om zeven uur en dan ben ik rond drie uur klaar. Als er tenminste niets gebeurt.” Zijn voorganger, meneer Kamstra, was 33 jaar huismeester en woont nog steeds in de dienstwoning op de begane grond. Mensen wonen hier graag en lang. Joop weet van bijna alle bewoners hoe lang ze er wonen. “Mevrouw Tuinman heeft bijna haar hele leven hier gewoond, 104 is ze geworden.” Toch wonen er niet enkel bejaarden, de bewonersgroep is gemêleerd; gepensioneerden, gezinnen, studenten, mensen met een goede job, zoals bij het Erasmus of Unilever. “Maar…” zegt Joop snel, “ze zijn ook heel gewoon. En de saamhorigheid is fantastisch!”

Hij vervolgt zijn verhaal over de toren enthousiast: “Het is een heerlijk flatje. Er gebeurt nooit wat.” In tegenstelling tot de Hoge Heren want daar gebeurt constant iets, tot en met politieinvallen. “Hier komt nooit ongewenst bezoek.” Met oud en nieuw maakt Joop een rondje, maar is hij ook zo weer terug. Natuurlijk komt hij wel eens in actie. Vorig jaar ging om tien voor vijf het alarm af. Brand bij Buro voor de Boeg. “Nou, dan ben je gelijk wakker.” Het is de bedoeling dat men gelijk de flat uitgaat als de sirene klinkt, maar Joop moest checken of dit wel gebeurde. “Daar heb ik het heel druk mee gehad.” Sowieso leveren de rookmelders in de appartementen de meeste incidenten op. Hij lacht: “Bakken ze vlees, maar gaan ze nog even wat achter de computer doen. Dan vergeten ze alleen dat ze aan het bakken waren, haha. En als er nieuwe mensen komen die willen verbouwen, waarschuw ik ze altijd om even de rookmelders af te plakken. Want ja, het alarm gaat door het bouwstof snel af. De liften schakelen zich meteen uit. Dus het duurt wel even voordat ik vanaf de elfde bij de centrale ben op de begane grond ben.”

Nieuwe bewoners komen zich altijd voorstellen aan Joop. Hij vertelt ze de huisregels en wanneer hij het vuil ophaalt voor de deur. Dat ze bij een feestje de boven- en benedenburen waarschuwen en vanaf 12 uur de muziek wat zachter zetten. “Kinderen zeggen vaak: “Het is een echt ouderwetse flat. Je mag hier niks!” Joop lacht er smakelijk om. Dat ze in de flat trots zijn op het gebouw en de Erasmusbrug, die jaren later naast de flat is gebouwd, is duidelijk te zien. In de hal hangen foto’s en bouwtekeningen van de flat en brug. Joop heeft er twee stoeltjes bijgezet. “Kun je even lekker zitten.” En er is een schoonheidscommissie opgericht die zorgt dat de originele kleuren gebruikt of zaken in originele staat gerepareerd worden. “Het moet wel een flat uit 1956 blijven.” Joop herinnert zich dat er enkele vierkante gele vloertegels kapot waren. “Na lang zoeken hebben ze toch iemand weten te vinden die ze uit een mergelgrot moest hakken.” Ook hijzelf doet extra moeite. Aan de zijkant van de flat is een klein glazen erkertje. Via een luik en een trapje kan Joop er komen. “Dan zet ik er in december een Sint of een kerstman in. Is gezellig als de mensen aan komen lopen.”

De originele en destijds zeer moderne Bruynzeelkeuken staat nog in 1 of 2 appartementen, de overige bewoners hebben hun keuken inmiddels gemoderniseerd. Joop zijn ogen gaan glimmen en hij staat op om uit te beelden hoe de keuken eruit zag. “Je had een ‘ijs’kast met een plaat waar je een grote ijsplaat in kon leggen met een bak eronder voor het lekken. Plus aan die kant een plankje met daaronder glazen voorraadbakken voor je koffie en thee.” Joop heeft enkele van die bakken bewaard. “Zonde om weg te doen.” Het was vroeger echt een luxe flat met zijn 4-kamer- en 3-kamerwoningen. “Er woonden niet voor niets professoren en zelfs de directeur van Het Vrije Volk (red. voormalige krant) woonde hier.”

Het was vroeger echt een luxe flat. “Er woonden niet voor niets professoren en zelfs de directeur van Het Vrije Volk woonde hier.”

De flat is eveneens populair bij toeristen. Als een cruiseschip in Rotterdam aanmeert, fotograferen ze in grote getale boven de hoofdingang het kunstwerk dat de stad en haven verbeeldt (van Frans Tuinstra, aan de noordkant hangt Neptunus).

Qua hoogte is de flat niet spannend meer, de status van hoogste woontoren van Nederland is het allang kwijt, maar dat is niet de kwaliteit die de flat typeert. Joop geeft nogmaals aan: “Mensen houden elkaar in de gaten, dat is bijzonder.” Ook de barbecue die Joop elk jaar probeert te organiseren en die ze ‘op de zijkant van dat flat’ houden, wordt door minimaal vijftig mensen bezocht. En aan hulp geen gebrek. “Zo leer je je buren weer eens een beetje kennen. Net als onze twee-jaarlijkse dag “Effe bij de buren kijken.” Dan gaan we een stuk of drie, vier woningen bekijken. Hartstikke gezellig.” Het moge duidelijk zijn, Joop is niet van plan te verhuizen uit zijn Maastorenflat. Gewoon veel te gezellig.

Dat de saamhorigheid geen fabel was, werd duidelijk tijdens de begrafenis van Joop, die helaas kort na het interview overleed. De bewoners waren in grote getale gekomen om Joop te eren.